Sakrament namaszczenia chorych jest przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych poważną chorobą oraz dla tych, którzy zbliżają się do kresu życia.
Chrystus przyszedł, by uleczyć całego człowieka, jego duszę i ciało. On jest lekarzem, którego potrzebują chorzy. Jego współczucie dla wszystkich cierpiących posuwa się tak daleko, że Jezus utożsamił się z nimi: „Byłem chory, a odwiedziliście Mnie”. Chrystus wziął na siebie nasze słabości i nosił nasze choroby, a przez swoją mękę i śmierć na krzyżu nadał cierpieniu nowe znaczenie. Teraz może ono upodabniać nas do Niego i jednoczyć z Jego zbawczą męką.
Chrystus wezwał swoich uczniów do uczestnictwa w Jego posłudze współczucia i uzdrawiania. Już w czasach apostolskich kapłani Kościoła modlili się nad chorym i namaszczali go olejem w imię Pana.
Szczególną łaską tego sakramentu jest dar Ducha Świętego, który odnawia ufność i wiarę w Boga oraz umacnia przeciw pokusie zniechęcenia i trwogi przed śmiercią. Wsparcie Pana przez moc Jego Ducha ma prowadzić chorego do uzdrowienia duszy, a także do uzdrowienia ciała, jeśli to służy dobru duchowemu. Namaszczenie chorych przynosi również odpuszczenie grzechów.
„Sferę ludzkiego cierpienia znamionuje intymność i samotność… Nasza otwartość, wrażliwość, pokora, słuchanie, gdy się na chwilę przyjdzie do chorego i pomilczy, więcej mogą znaczyć niż rozmowa. To są sekundy, ale jest to czas duchowego przesłania. To duchowe przesłanie jest czytelne na naszym obliczu i w naszych słowach” (Ks. Eugeniusz Dutkiewicz).
Sakrament namaszczenia chorych udzielany jest najczęściej przy okazji I piątku miesiąca, gdy kapłani odwiedzają chorych.
Raz w roku udzielany jest w czasie Mszy św. w dniu wspomnienia Matki Bożej z Lourdes ? 11 lutego.
W sytuacji nagłej choroby czy zbliżającej się operacji, można zawsze przyjść do kościoła i w zakrystii poprosić księdza o udzielenie sakramentu lub zaprosić kapłana do domu osoby, która nie jest w stanie dotrzeć do kościoła.
Przygotowanie chorego i jego pokoju:
- chorego należy ubrać czysto (z wyjątkiem nagłych wypadków),
- pokój powinien być wysprzątany,
- stół nakryty białym obrusem,
- na stole powinien być: krzyż, świece (przynajmniej jedna), na talerzyku skórka od chleba, sól, tamponiki z waty, woda święcona na talerzu i kropidło, czysta woda w szklance i łyżeczka (do ewentualnego popicia przez chorego),
- radio i telewizor wyłączone.
Zasady zachowania się rodziny w czasie odwiedzin chorego:
- ktoś powinien czuwać przy drzwiach wejściowych,
- gdy kapłan wchodzi z Panem Jezusem rodzina powinna klęczeć w milczeniu (nie przed kapłanem, ale przed Jezusem Eucharystycznym),
- w momencie wejścia kapłana powinno się poinformować jakie sakramenty życzy sobie chory i jaka jest jego świadomość,
- w czasie spowiedzi rodzina czeka na zewnątrz pokoju chorego,
- po spowiedzi rodzina wchodzi do pokoju i modli się na klęcząco wraz z chorym,
- rodzina wstaje dopiero po wyjściu kapłana z Panem Jezusem (chyba, że kapłan zakończył udzielanie Komunii i już nie ma Eucharystii, wówczas wszyscy wstają).
SAKRAMENT NAMASZCZENIA CHORYCH, JAK SAMA NAZWA WSKAZUJE, CHRZEŚCIJANIN PRZYJMUJE W CHOROBIE.
JEST TO SAKRAMENT, KTÓRY DAJE NAM SPECJALNĄ ŁASKĘ ŁĄCZENIA CIERPIENIA ZE ZBAWCZYM CIERPIENIEM CHRYSTUSA, ŁASKĘ CHRZEŚCIJAŃSKIEGO PRZYJMOWANIA I PRZEŻYWANIA CHOROBY.
DLATEGO NIE BÓJMY SIĘ TEGO SAKRAMENTU! SAKRAMENT CHORYCH MOŻNA PRZYJMOWAĆ WIĘCEJ RAZY W CIĄGU ŻYCIA!
