Aby zrozumieć, co się dzieje, gdy klękamy przy konfesjonale, musimy zadać sobie pytanie o Boga: kim On jest dla mnie?

Całe Pismo św. mówi o miłosnej relacji Boga i człowieka. Słowo„konfesjonał” pochodzi od łacińskiego confessio, czyli „wyznaję”. Zdarza się, że pojmujemy to wyznanie jednostronnie. Spowiedź tak naprawdę jest  zderzeniem się dwóch wyznań ? Jezusa, który mówi: ?ja cię tak kocham, że moja miłość jest większa niż twój grzech? i mojego odkrycia w prawdzie swojej grzeszności. Przychodzę, bo chcę w tej miłości Pana Boga się odnaleźć. Powrót do łaski jest świętem. Człowiek, który przez grzech widzi śmierć, przez łaskę zaczyna widzieć życie, bo właśnie miłość je niesie ze sobą.

Pytając o grzech należy się zastanowić, czy to, co robię, pochodzi z miłości i do miłości prowadzi. W sakramencie pojednania chodzi zatem o miłość i odbudowanie kredytu zaufania, jaki otrzymaliśmy od Boga na chrzcie świętym.

Do sakramentu pokuty i pojednania w naszej parafii można przystąpić podczas Mszy św., a gdy nie ma takiej możliwości (co zdarza się w wyjątkowych sytuacjach) po zakończeniu Mszy św. należy niezwłocznie zgłosić się do zakrystii i poprosić o spowiedź.

Zanim penitent przystąpi do konfesjonału, by otrzymać rozgrzeszenie, powinien przypomnieć sobie warunki tego sakramentu i wypełnić pierwsze trzy:

• rachunek sumienia ( zobacz:  Rachunek sumienia w oparciu o „Hymn o miłości” )
• żal za grzechy
• mocne postanowienie poprawy
• szczera spowiedź
• zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

Po otrzymaniu rozgrzeszenia pozostaje do wypełnienia zadana pokuta i naprawienie szkód wyrządzonych swym postępowaniem.